Τὸ στίγμα ς ἡμῶν καὶ τὸ Κάλεσμα τοῦ Λόγου!
Οἱ Ἀρχὲς ἐπὶ τῶν ὁποίων θὰ ἐκδιπλώσωμεν τὰς σκέψεις μας, εἶναι:
· Ἡ ἀρχὴ Θεός.
· Ἡ ἀρχὴ Ἀγαθόν.
· Ἡ ἀρχὴ Ὄν.
· Ἡ ἀρχὴ Ἔρως.
· Ἡ ἀρχὴ Πνεῦμα.
· Ἡ ἀρχὴ Φύσις.
· Ἡ ἀρχὴ Ἄνθρωπος.
· Ἡ ἀρχὴ Ψυχή.
· Ἡ ἀρχὴ Ὕλη.
Τὰ πλεῖστα τῶν ἐν λόγῳ θεμάτων ἤδη ἔχουν ἐπεξεργασθεῖ
καὶ ἀναλυθεῖ εἰς τὸ Δελτίον ἐφηρμοσμένης Φιλοσοφίας
καὶ Μυήσεως «Λόγος, Εἶναι καὶ Γίγνεσθαι».
Τὶ εἶναι ἄνθρωπος;
Ὁ Σωκράτης λέγει:
«τὸ ὄνομα ὁ “ἄνθρωπος” ὅτι τὰ μὲν ἄλλα θηρία ὧν ὁρᾷ οὐδὲν ἐπισκοπεῖ οὐδὲ ἀναλογίζεται οὐδὲ ἀναθρεῖ, ὁ δὲ ἄνθρωπος ἅμα ἑώρακεν --τοῦτο δ' ἐστὶ [τὸ] “ὄπωπε”-- καὶ ἀναθρεῖ καὶ λογίζεται τοῦτο ὃ ὄπωπεν. ἐντεῦθεν δὴ μόνον τῶν θηρίων ὀρθῶς ὁ ἄνθρωπος “ἄνθρωπος” ὠνομάσθη, ἀναθρῶν ἃ ὄπωπε.»
Πλάτωνος «Κρατύλος», 399c.
Ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοσις Δ.Μ.
{Τὸ σύμβολον » σημαίνει καὶ δηλοῖ σημασιολογικά «περίπου».}
[τὸ ὄνομα ὁ «ἄνθρωπος» σημαίνει ὅτι τὰ μὲν ἄλλα θηρία (»ζῶα) τὰ ὁποῖα βλέπουν οὐδὲν ἐξ’ αὐτῶν ἐπισκοπεῖ (»ἐρευνᾶ) οὔτε ἀναλογίζεται (»στοχάζεται)
οὔτε «ἀναθρεῖ» (βλέπει τὰ «ἄνω», ἐξετάζον καὶ παρατηροῦν ταῦτα ἐνδελεχῶς),
ὁ δὲ ἄνθρωπος συγχρόνως μὲ τὴν βλέψιν, «ἅμα ἑώρακεν», –τοῦτο δὲ εἶναι τὸ «ὄπωπε»– καὶ «ἀναθρεῖ» (βλέπει τὰ «ἄνω», ἐξετάζων καὶ παρατηρῶν ἐνδελεχῶς ταῦτα) καὶ λογίζεται τοῦτο τὸ ὁποῖον «ὄπωπεν» (ἔχει δεῖ).
Ὡς ἐκ τούτου (ἐντεῦθεν) μόνον ὁ ἄνθρωπος ἐξ’ ὅλων τῶν θηρίων (»ζώων)
ὀρθῶς ὠνομάσθη «ἄνθρωπος», «ἀναθρῶν ἃ ὄπωπε.»]
Ὁ Ἀριστοτέλης, Φιλόσοφος Πανεπιστήμων, λέγει περὶ ἀνθρώπου ὅτι αὐτὸς εἶναι :
· Πνευματικὸν Ὄν,
· Ὂν ἔνυλον,
· Ἐρωτικὸν Ὂν καὶ
· Ὂν πολιτικόν.
Ἐπὶ τῶν δύο αὐτῶν κατηγορηματικῶν ἀρχῶν περὶ ἀνθρώπου, αὐτῆς τοῦ Σωκράτους καὶ ἐκείνης τοῦ Ἀριστοτέλους, θὰ ἐκδιπλώσωμεν τὰς σκέψεις μας.
Τὸ Σωκρατικὸν «οὐδεὶς ἑκὼν κακὸς», ὡς καὶ ἐκεῖνο τοῦ Ἀριστοτέλους
λέγοντος περὶ ἀνθρώπου ὅτι εἶναι Ὂν Ἐρωτικὸν καὶ Ἠθικόν, θέτει τὸ πρόβλημα περὶ τῆς σχέσεως τῶν δύο αὐτῶν Ἀρχῶν, δυναμικῶν λειτουργικῶν Ἰδιοτήτων ἤτοι Ἀρετῶν τοῦ Ἀνθρώπου.
Παρατήρησις: Ὁ κιναιδισμὸς δὲν ἐνέχει τὸν Ἔρωτα.
(Περὶ αὐτοῦ ἐκτενῶς εἰς ἑπόμενα.)
Ἡ ἔρευνα τοῦ ἐν λόγῳ θέματος θεωροῦμε ὅτι εἶναι ἡ κλεὶς διὰ τὴν ἐπίλυσιν τῆς κρατούσης διενέξεως ἐν τῇ ψυχικῇ ζωῇ τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ τελικὴ διαμόρφωσις τῆς θεωρητικῆς ἐπιλύσεως θὰ ὁδηγήσῃ εἰς τὸ ἐπιστέγασμα τῆς Κοσμοθεάσεως τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι μέσῳ τῆς μυστικῆς θεολογίας περὶ Θεῶν, Φύσεως καὶ Ἀνθρώπου, ἀνακάλυψαν τὸ Θέατρον, τὴν θέα τῶν τεκτενομένων ἐν τῷ βάθει τῆς Φύσεως ἤτοι τῆς Ψυχῆς τῶν Ὄντων καὶ τῶν ὀντοτήτων, ὅπου τελεῖται ἡ μέθεξις εἰς Διόνυσον!
Τὸ πρῶτον, α, στάδιον τῆς διαδικασίας πρὸς τὴν μέθεξιν ἦτο ἡ Κάθαρσις διὰ τῆς μιμήσεως, περὶ τῆς ὁποίας ὁμιλεῖ ὁ Ἀριστοτέλης λέγων:
«Ἔστι μὲν οὖν τραγῳδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας, μέγεθος ἐχούσης, ἡδυσμένῳ λόγῳ, χωρὶς ἑκάστου τῶν εἰδῶν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας, δι’ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα, τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». «Ποιητική» Ἀριστοτέλους, VΙ 2-3.
[Εἶναι μὲν λοιπὸν ἡ τραγῳδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας (σπουδαιοτάτης ἀξίας καὶ ἐντελὴς καθ’ ἑαυτήν), ἡ ὁποία ἔχει
καθορισμένη διάρκεια (μέγεθος ἐχούσης), καὶ ἡ ὁποία ἔχει λόγον ἡδύν (ἔχει εὐχάριστον λόγον δηλαδὴ ῥυθμὸν καὶ ἁρμονίαν καὶ μέλος), χωρὶς ἕκαστον τῶν εἰδῶν αὐτῆς, τὰ ὁποῖα εὑρίσκονται εἰς τὰ μέρη, «ἐν τοῖς μορίοις», νὰ δρᾶ ἀνεξαρτήτως, ἀλλὰ ἀγγέλοντας τὴν συνεκτικὴν συνέχειαν καὶ σύνδρασιν
τῶν εἰδῶν, ὡς ἐνιαῖον ὅλον (ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι’ ἀπαγγελίας)·
δίδουσα τέλος (περαίνουσα), ἡ Τραγωδία, μὲ τὴν κάθαρσιν, τὸν καθαρμόν,
τῶν παθημάτων αὐτῶν τῆς ζωῆς, καθὼς χορηγεῖ ὁμοῦ, τὸν ἔλεον καὶ τὸ δέος
(τὸν φόβον, μὴ τυχὸν οἱ νόμοι τῶν θεῶν, ἡ ἄγνωστη μοῖρα, ἐπιφυλάσσει καὶ
σ’ αὐτοὺς παρόμοια δεινὰ καὶ ὑποστοῦν τὰ παθήματα, ποὺ τώρα
ὡς θεαταὶ παρακολουθοῦν νὰ ὑφίστανται τὰ πρόσωπα τῆς Τραγωδίας!)]
Ἑρμηνευτική ἀπόδοσις Δ.Μ.
Σημειώσεις – παρατηρήσεις:
Ὁ ἔλεος καὶ τὸ ἔλεος, προέρχεται ἀπὸ τὴν ρίζα «ελε-», μυστικὸν μόριον τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς ἐθνικῆς θρησκείας. Ἡ λέξις σήμερον δηλοῖ συμπάθειαν, οἶκτον, συμπόνια, εὐσπλαχνία, … Ὅμως οὐσιαστικὰ εἶναι κάτι ἐπέκεινα αὐτῶν, διότι αὐτὰ εἶναι ἁπλῶς συναισθήματα τὰ ὁποῖα βιώνει τὸ ψυχικὸ εἶναι, ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου! Τὸ ἔλεος εἶναι ἕνα βίωμα καθαρτήριον, τὸ ὁποῖον προκαλεῖται ἀπὸ μία ὑπερβατικὴ ἐνέργειαν, ἡ ὁποία λούει τὸν ἄνθρωπο, ὡς θεία δωρεὰ τῶν Θεῶν, καθὼς
ὁ ἄνθρωπος διὰ τῆς Μυσταγωγικῆς καθάρσεως ἡ ὁποία ἀρχίζει μὲ τὸ θείον Θέατρον,
ὡς ἀναλύομεν ἀνωτέρω, τὸ Θέατρον, τὴν Θέα τῆς θείας Φύσεως τοῦ Θεοῦ Διονύσου,
εἶναι δεκτικὸς τοιαύτης ἐνεργείας!
Ὁ Χριστός, ἐκ τῆς Διδαχῆς τοῦ ὁποίου ἐδημιουργήθη ἡ θρησκεία τοῦ «Χριστιανισμοῦ», λέγει εἰς τοὺς μαθητὰς του «πορευθέντες δὲ μάθετε τὶ ἐστίν, Ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν· οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν.». Ματθ.9.13.
Βλέπομε λοιπὸν καὶ ἐδῶ τὴν μυστικὴ συγγένειαν τῆς Διδαχῆς τοῦ Χριστοῦ καὶ
τῆς κατὰ Λόγον θρησκείας τῆς Ἐλευθερίας, τὴν ὁποία
«μυστικῶς» ἐγκαθιδρύει, εἰς ἑνότητα μετὰ τῆς Ἐθνικῆς θρησκείας τῶν Ἑλλήνων!
Πρέπει νὰ ἐπισημάνωμεν δύο στοιχεῖα: α. ὁ Χριστός δὲν ἵδρυσε θρησκεία καὶ κακῶς ὁ «χριστιανισμὸς» φέρει τὸ ὄνομὰ Του. Θὰ ἔπρεπε, ὡς ἐπισημαίνεται ἀπὸ διαπρεπεῖς θεολόγους, νὰ λέγεται «Παυλισμός». (Ἡ «Ὀρθοδοξία», εἶναι ὁ ἑλληνογενὴς «Παυλισμός».)
β. ὁ Χριστός κατήργησε τὸν Μωσαϊκὸ νόμο πλήρως καὶ δι' αὐτὸ τὸ ἀνώτατον Ἰουδαϊκὸ
ἱερατικὸ συνέδριον, τὸ «Σαγχεδρὶν» (Sanhedrin <
Hebrew:
סַנְהֶדְרִין;
Greek: συνέδριον>),
τὸν κατεδίκασε εἰς θάνατον καὶ ἀπήτησε(!) ἀπὸ τοὺς Ῥωμαίους τὴν σταυρικὴ Του θανάτωσιν.
Ἡ σταύρωσις ἦταν ῥωμαϊκὴ θανατικὴ ἐκτέλεσις καὶ ὄχι ἰουδαϊκή.
Οἱ Ἰουδαῖοι, σύμφωνα μὲ τὸν Μωσαϊκὸ νόμο, θανάτωναν διὰ λιθοβολισμοῦ.]
Τὸ δεύτερον, β, στάδιον ἦτο τὸ βίωμα τοῦ δέους ἔμπροσθεν τῆς ἐμφανιζομένης θεότητος!
Τὸ τρίτον, γ, στάδιον ἦτο ἡ λύσις, ἅμα τῇ ἐμφανίσει τοῦ διφυοῦς τῆς θεότητος Ἀπόλλων. Ἡ «πρακτικὴ» τῆς λύσεως ἐγίνετο εἰς τὸ Ἀσκληπιεῖον!
Στάδιον τέταρτον, δ.
Ἡ ἐξαγνισμένη καὶ θεραπευμένη ψυχή, κοινωνοῦσα πλέον τῆς θείας παρουσίας ἀοράτως, ὀνειρικῶς κατὰ μίαν ἔννοιαν, ἦταν ἕτοιμη νὰ λάβῃ τὸ Χρῖσμα! Ἦταν κλητή!
Προσερχομένη οὕτως εἰς τὰ Ἐλευσίνια, ἐδοκίμαζεν ἐμπράκτως τὰς μυχίας δυνάμεις της, καθιστῶσα ταύτας ἰδιότητας καὶ ἐξελικτικῶς ἱκανότητας βίου!
Στάδιον πέμπτον, ε.
Ἐξαγνισμένη, θεραπευμένη καὶ δοκιμασμένη, ἡ ψυχή ἦταν πλέον ἕτοιμη διὰ προσευχήν.
Ὁ Μύστης μετέβαινε εἰς τὸ τρίτον Ἱερὸν ὅπου ἡ ψυχή του ἀτένιζε τὸ θεῖον, γινόμενον τοῦτο Δῆλον! Εἰς τὴν Ἱερὰν νῆσον ἐλύοντο πάντα τὰ μυστήρια τοῦ Ὄντος «γεωμετρικῶς»!
Ἡ ῥητὴ ἀπαγόρευσις μετοχῆς εἰς τὴν Ἀκαδημίαν «μηδεὶς ἀγεωμέτρητος εἰσίτω» ἤρετο!
Στάδιον ἕκτον, ς.
Ὁ Μύστης θεωρὸς τῆς Ἱερᾶς Ἐπιστήμης μετέβαινε εἰς Δελφούς, ὅπου δι' ἐκκλήσεως ἐλάμβανε τὸν Λόγον ἐκ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀκτίστου καὶ ἀκενώτου Φωτός!
Στάδιον ἕβδομον, ζ.
Θεωρὸς πλέον καὶ τὸν Λόγον ἐνδεδυμένος μετέβαινε εἰς τὴν Σχολὴν τῶν Ἀθηνῶν, διὰ νὰ ἀσκήσῃ τὴν Ἐπιστήμην πρῶτον τοῦ Λόγου, παρουσιάζων εἰς τὰς ὡρίμους ψυχὰς τὴν θείαν Τάξιν!
Ἡ Ἀκαδημία ἀφουγκράζετο τὸν Λόγον τῆς θεότητος!
Οἱ Τέχνες τοῦ Σωκράτους, μαιευτικὴ καὶ διαλεκτική, ζοῦσαν ἐν τῇ Ἀκαδημίᾳ, καθὼς ὁ Πλάτων ἔφερεν ἐν ἑαυτῷ ὁλόφωτον τὴν Ψυχὴν τοῦ ἀρχηθέωρου τοῦ Λογου!
Στάδιον ὄγδοον, η.
Ὁ Μύστης ἱκανὸς Διδάσκλος πλέον, ἐμαθήτευε εἰς τὰς Φυσικὰς Ἐπιστήμας περιπατῶν εἰς τὸ Ἱερὸν τοῦ Λυκείου Ἀπόλλωνος, συλλαμβάνων τὰ περίαπτα τῆς Φύσεως.
Ὁ πλέον συνθετικὸς καὶ περιτέχνως ὀργανωμένος Νοῦς, ὁ Ἀριστοτέλης, ὁ Ἄριστος εἰς τὸ ἐγκαθιδρύειν ἐν τέλει, αὐτὸς ὁ Μέγας Πανεπιστήμων, Ἡγήτωρ τοῦ μυστικοῦ Λόγου τῆς Φύσεως, ἀνέδειξεν τοῦτον εἰς τελείαν ἢ μαθηματικὴν λογικὴν καὶ ἐφήρμοσεν τὴν Ἀρχὴν τῶν ἐκπορεύσεων τῆς Μονάδος εἰς τὴν Φύσιν ἀνασταίνων αὐτήν.
Τὰ περίαπτα τῆς Φύσεως ἦταν εἰς τὴν διάθεσιν τοῦ «τὰ ἄνω θρώσκοντος»· ἡ Ἀρχὴ μία· ἡ διὰ τοῦ καθαροῦ Νοὸς, τοῦ τὰ πάντα βλέποντος ἐν τῇ συνθέσει, μετουσιώνει τὶς μορφές. Ἡ ἀλχημία, ἡ Ἑρμητικὴ Τέχνη, καὶ πάλιν ἐφανερώθη!
Ἦταν ὁ Ἀριστοτέλης ἐκεῖνος ποὺ ἔδιδε τὸν Χρυσὸν Λόγον καὶ τὸ χρυσίον Αὐτοῦ, εἰς τὸν Μαθητὴν Του, τὸν Ἀλέξανδρον, διὰ τὴν ἕνωσιν τῆς Ἀνθρωπότητος εἰς πανανθρώπινη οἰκουμενικότητα ἐπὶ τῆς Γῆς!
Ὁ Ἀλέξανδρος ἦτο ὁ Μέγας Ἐλευθερωτὴς τῶν Λαῶν, ὁ νέος Ἐλευθερεύς, ἐκ τῶν Τυράννων, καθὼς ἐφήρμοζεν τὸν Χρυσὸν Λόγον τοῦ Ἀριστοτέλους!
Στάδιον ἔνατον, θ.
Μύστης τοῦ Λόγου καὶ τῆς ἐφηρμοσμένης Ἐπιστήμης, τῆς ἀνατάξεως, ἀνατάσεως καὶ ἀναστάσεως τῆς Φύσεως τῶν ἀνθρωπίνων ὄντων εἰς Ἀνθρώπους ἤτοι εἰς τὴν ἐπάνοδον αὐτῶν εἰς τὴν μονάδα Ὄν, ὁ Ἐκλεκτὸς οὗτος εἰσήρχετο εἰς τὴν Τάξιν τῶν Ἱερέων τοῦ θείου Νοός, ἐκτελῶν τὰ Μυστήρια τῆς Μεγάλης Παρθένου, ἄλλως τοῦ θείου Νοός, τῆς Ἀθηνᾶς, διὰ τὴν ἀναγέννησιν τῆς Φυλῆς ἡ ὁποία πάντοτε ὑφίσταται βλάβην ὡς ἐκ τῆς ἐνυλώσεώς της!
Οὕτως οἱ Διόσκουροι ἀνασταίνονται!
Ἕνας τέλειος Πολίτης, ι, ἔχει γεννηθεῖ δι' ἀναγεννήσεως!
«ἀληθῶς, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν,
οὐ δύναται ἰδεῖν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.»,
Λέγει ὁμοίως ὁ Χριστός. [Ἰωάν. 3.3.]
Ἡ μετουσίωσις τῶν ἀνθρώπων ἦτο τὸ Ἐπίτευγμα τῶν Ἑλλήνων Μυστῶν, Θεουργῶν, τοὺς ὁποίους ὁ κόσμος λέγει Φιλοσόφους χωρὶς νὰ γνωρίζῃ τὶ εἶναι ὄντως ὁ Φιλόσοφος(!)
Νομίζω σήμερα ἐδώσαμε μίαν ἐποπτικὴν εἰκόνα τοῦ ἀρρήτου τούτου Μυστηρίου!
Ὅπως τότε, ἔτσι καὶ τώρα, ἡ Σοφιστική, ἡ τεχνικὴ τῆς πειθοῦς διὰ στρεψῶν λόγων, ἄλλως Δημαγωγία, κατέστρεψε τὴν Δημοκρατίαν, τὸ Πολίτευμα τοῦ Λόγου!
Ὅμως ὁ Σωκράτης ἀπαντᾶ εἰς τὸ «πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος», τοῦ Κορυφαίου τῶν Σοφιστῶν Πρωταγόρου, λέγων «πάντων χρημάτων μέτρον Θεός»!
Ὁ ἐστὶ μεθερμηνευόμενον ὑφ' ἡμῶν,
«πάντων χρημάτων μέτρον Ἄνθρωπος,
ὁ τῶν θείων Κοινωνός!»
…. ὅτι Ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὄντως Ὄν, τὸ «ἔχον ζωὴν ἐν ἑαυτῷ» ὄν, τὸ ὁποῖον «ἀναθρεῖ καὶ λογίζεται τοῦτο ὃ ὄπωπεν», κατὰ τὴν ἐν Οὐρανοῖς περιοδείαν του, καθὼς ἀντικρίζει τ' Ἀληθῆ, ὅτι ἡ ἀλήθεια εἶναι ἄλη-θεία ἤτοι «πτῆσις», περιοδία (ἄλη) θεία· δηλαδὴ ἡ ἀλήθεια εἶναι κίνησις, περιόδευσις καὶ βλέψις τῶν ἐν Οὐρανοῖς θείων!
Οἱ ἀπολεσθέντες Θησαυροὶ τῆς Κοινωνίας!
Ὡς ἐπιστέγασμα, ἐπακόλουθον αὐτῶν ἀνακοινοῦμεν ὅτι:
Ἀναζητοῦνται οἱ ἀπολεσθέντες Θησαυροὶ τῆς Κοινωνίας!
Ἀναζητοῦνται Νέοι καὶ Νέες εἰς τὸ Πνεῦμα, οἱ ὁποῖοι διακαῶς θέλουν νὰ κοινωνήσουν μετὰ θεϊκῶν Ὀντοτήτων τοῦ Οὐρανίου Κόσμου, ὅπως φερ’ εἰπεῖν εἶναι ὁ Σωκράτης, ἡ Διοτίμα, ὁ Περικλῆς, ἡ Ἀσπασία, ὁ Πλάτων,
ἡ Ὀλυμπιάς, ὁ Ἀριστοτέλης, ἡ Ὑπατία, …. ,
ὡς ἐσωτερική των Ἀνάγκη καὶ μόνον!
Δὲν πρόκειται γιὰ «πνευματισμό», «ἀναδρομές», «yoga», «ἀγγελολατρεία», «ἀποκρυφισμό», … … Δὲν πρόκειται γιὰ θρησκεία, …, «τεκτονισμό», ... κ.τ.τ.
Ὅλα αὐτὰ ἀπορρίπτονται ἀπολύτως!
Πρόκειται διὰ μέθεξιν εἰς τὸ ἀκρεφνὲς Πνεῦμα ὅλων αὐτῶν οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται ἀνωτέρω, ὡς καὶ ὅλων τῶν λοιπῶν Μυστῶν ἕως αὐτοῦ τοῦ Ἑρμοῦ, τοῦ τὰς Κλείδας Πάντων κατέχοντος, αὐτοῦ ἐκ τῶν Θεῶν ὁ ὁποῖος φέρει εἰς τὸν Λογον, Ἀρχὴν Θεῶν τε καὶ Ἀνθρώπων..!
Μοναδικὸς Σκοπὸς ἡ ἐγκαθίδρυσις ἐπὶ Γῆς τῆς Πολιτείας Δικαίου!
Ἡ ἀνακοίνωσις αὐτή, εἶδε τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος,
κατὰ πρῶτον τὴν Τετάρτη, τῆς 5ης. Ὀκτωβρίου 2011,
22.10 ΗΩ (ἡλιακὴν ὥρα).
© Copyright Δ. Μαλασπίνας.
Ἐπιτρέπεται ἢ καὶ «ἐπιβάλλεται» ἡ περιορισμένη ἀντιγραφὴ
καὶ χρῆσις τῶν ἄρθρων τῆς παρούσης ἱστοσελίδος,
ὑπὸ τὴν ῥητὴν Ὑποχρέωσιν τοῦ ἐνεργοῦντος νὰ ἀναφέρῃ τὸν Συγγραφέα,
ὡς καὶ τὴν πηγὴν προελεύσεως, ὡς ὁ νόμος ὁρίζει.
