ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ !!!

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ !!!

ΖΗΤΩ το ΕΘΝΟΣ !!!    ΖΗΤΩ η ΠΑΤΡΙΣ !!!    ΖΗΤΩ οι ΕΛΛΗΝΕΣ !!!

ΕΛΛΗΝΕΣ, ο ΛΑΟΣ του ΔΙΟΣ ήτοι του Θεού !!!

    Θαρσεῖτε ὦ Ἕλληνες !!!

Σήμερα Τρίτη, 29^η Μαΐου 2012, εἰς ἀνάμνησιν τοῦ Ἐθνικοῦ πένθους Ἡμῶν, ἡμέρα καθολικοῦ πένθους τῆς Ἀνθρωπότητος, 560 ἔτη ἀπὸ τῆς «ἀποφράδος ἡμέρας», ἡ Ὑπάτη Ἀρχὴ τῶν Οὐρανίων Δωμάτων ἀνακοινοῖ τὴν ἔναρξιν τῆς Δράσεώς της διὰ τὴν ἀνάνηψιν τῶν Ἑλλήνων καὶ Ἐλευθέρωσιν τῆς Ἑλλάδος· κατ’ ἀκολουθίαν καὶ ὅλων τῶν Λαῶν!!!

    Ἡ πορεία τοῦ θείου αὐτοῦ Θελήματος συναρτᾶται μετὰ τῆς στροφῆς πρὸς τὴν ἔνδον θείαν Ἀρχὴν ἑκάστου Ἡμῶν!!!

    Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Λογου, ἀπευθύνομεν τὸ Χαῖρε πρὸς τὸν Βασιλέα τοῦ Πνεύματος καὶ τὸ ὡσαννά πρὸς τὴν Μητέραν πάντων τῶν Ἀνθρώπων!!!

Γένοιτο!!!

   Το Ιστορικόν της Αλώσεως της Πρωτευούσης Ημών, των «μετά-Ρωμαϊκών» Ελλήνων, των Βυζαντινών Ελλήνων, αλλητρώτου Πρωτευούσης του Ελληνισμού!!!

    Σήμερα Τρίτη, 29^η Μαΐου 2012, ημέρα Εθνικού πένθους, ημέρα πένθους της Ανθρωπότητος, εις ανάμνησιν της αποφράδος Τρίτης, 29^ης Μαΐου του 1453, κατά το Ιουλιανό ημερολόγιον, η Πρωτεύουσα του Ελληνικού Βυζαντίου, του Κράτους των Ελλήνων μετά την πτώσιν της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, καθώς και ολόκληρος η Βυζαντινή Ελλάς, παύει να υπάρχει.

Ο αυτοκράτωρ των Ελλήνων Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος, πέφτει μαχόμενος ενδόξως ως απλός στρατιώτης !!!

   Η πτώσις της Κωνσταντινουπόλεως σηματοδότησε την έναρξιν της Τουρκοκρατίας στην Ελλάδα Μας, στην Πατρίδα Ημών των Ελλήνων !!!

   Τρίτη, 29^ης Μαΐου του 1453, η Ελλάς αφανίζεται δια δευτέρα φοράν, τώρα μέσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία, από τον σουλτάνο Μωάμεθ Β΄. [Η πρώτη άλωσις της Ελλάδος, ήταν εκείνη εκ της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.]

Τα αίτια της αλώσεως αυτής ήταν:

1.        Πρώτον αίτιον της αλώσεως, ήταν ότι Βυζάντιο ήταν εξασθενημένο και διηρημένο τους τελευταίους δύο αιώνες· ήταν μια σκιά της παλιάς Αυτοκρατορίας. Στους δύο αυτούς αιώνες, η εξασθενημένη Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεχόταν συνεχείς επιθέσεις από Λατίνους, Σέρβους, Βουλγάρους, ιδιαιτέρως όμως από τους Οθωμανούς Τούρκους.

2.        Δεύτερον αίτιον της αλώσεως, ήταν η Άλωσις της 13η Απριλίου του 1204 από τους Σταυροφόρους. Φράγκοι και Φλαμανδοί στην πλειονότητά τους, αλλά και Γερμανοί, Λομβαρδοί, Τοσκάνοι και φυσικά Βενετοί, που αποτελούσαν το σώμα της Δ΄ Σταυροφορίας, κατελάμβαναν και λεηλατούσαν την Κωνσταντινούπολιν, στο όνομα του Πάπα Ιννοκεντίου Γ΄ και σε παρέκκλισι της πορείας προς τους Αγίους Τόπους, επωφελούμενοι από τις εσωτερικές διαμάχες και τις δυναστικές έριδες στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η Δ΄ Σταυροφορία υπήρξε καταλυτική για την μετέπειτα εξέλιξη της ιστορίας αλλά πέρα από τις πολιτικές συνέπειές της, που θα μετρούνται για αιώνες, οι πολιτιστικές εξακολουθούν να υφίστανται μέχρι και σήμερα, εδραιωμένες προ πολλού από το δίκαιο του κατακτητή. «Η Κωνσταντινούπολις άδειασε από κάθε πλούτο δημόσιο, ιδιωτικό και εκκλησιαστικό». 

3.        Τρίτον αίτιον της αλώσεως, ήταν οι πολιτικές και θρησκευτικές έριδες και μετά την επανάκτησίν της το 1261, μετά από 58 χρόνια.

4.        Τέταρτον αίτιον της αλώσεως ήταν η αδυναμία βοηθείας από την Δύσιν.

5.        Πέμπτον αίτιον της αλώσεως ήταν η άσχημη οικονομική κατάστασις· η «οικονομική κρίσις» του Βυζαντίου.

6.         Έκτον αίτιον της αλώσεως ήταν η φυγή μεγάλου ανθρώπινου δυναμικού.

7.        Έβδομον αίτιον της αλώσεως ήταν όλα αυτά μαζί, τα οποία οδήγησαν την Βασιλεύουσα σε σταδιακή εξασθένησι και συρρίκνωσι.

8.        Όγδον αίτιον της αλώσεως ήταν η κατάληψις της Καλλιπόλεως το 1354 από τους Οθωμανούς, η οποία έφερε ορδές φανατικών μουσουλμάνων πολεμιστών στην Ευρώπη. Έτσι σταδιακά κύκλωσε εδαφικά το Βυζάντιο, το οποίο το 1373 έγινε φόρου υποτελής στον Οθωμανό σουλτάνο. (Κάτι όμοιον με τα σημερινά «καθεστωτικά μέτρα» στην Πατρίδα μας υπό ΕΕ.)

9.        Ένατον αίτιον της αλώσεως ήταν η αδιάκοπη επεκτατικότης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην ευρύτερη περιοχή, όπως ακριβώς σήμερα ο Τουρκικός επεκτατισμός, τον οποίον «ευλογεί» η ελλαδική κομματοκρατία.

10.   Δέκατον αίτιον της αλώσεως ήταν οι ιδιαίτερα άνισες συγκρούσεις υπέρ των Τούρκων, σε σημείο που να μνημονεύεται από τις ιστορικές πηγές μόνον το τετελεσμένο της εκβάσεως της πολιορκίας, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα, που αποκρύπτονται από τους Έλληνας, οι Τουρκικές επεκτατικές ενέργειες. πχ. Κύπρος, Θράκη, Μακεδονία, Ίμια, ….  

   Φυσικά ήταν αδύνατον να μην καταγραφεί ο ηρωισμός των πολιορκημένων και ιδιαιτέρως του Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου Παλαιολόγου !!!

Το γεγονός της πτώσεως της «θεοφυλάκτου Πόλεως», άφησε βαθιά ίχνη στις πηγές της εποχής.

    Απόρροια της Αλώσεως ήταν η συνέχισις της εδαφικής προωθήσεως των Τούρκων. Κατά τα τέλη του 17ου αιώνα η Οθωμανική Αυτοκρατορία έφτασε στο απόγειό της, απειλώντας την Βιέννη.

   Το 1453 στην Αυτοκρατορία ανήκαν εκτός από την ίδια την Κωνσταντινούπολι και τα περίχωρά της, το μεγαλύτερο τμήμα της Πελοποννήσου, με επίκεντρο τον Μυστρά. Η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, ένα Ελληνικό κράτος που δημιουργήθηκε το 1204 στην άκρη της Μικράς Ασίας και κατάφερε να επιβιώσει όλο αυτό το διάστημα, αποτελούσε εντελώς ξεχωριστή από το Βυζάντιο πολιτική οντότητα.

   Ιστορικόν της Αλώσεως.

Τα πρώτα οθωμανικά αποσπάσματα έκαναν την εμφάνισί τους στις 2 Απριλίου, ενώ ολόκληρο το στράτευμα έφτασε σταδιακά έξω από τα τείχη της πόλης εως στις 5 Απριλίου.

Στις 6 Απριλίου κηρύχθηκε επίσημα η πολιορκία από τον Μωάμεθ Β', αφού πρώτα, σύμφωνα με τα έθιμα της εποχής, η πρότασίς του για να παραδοθεί η πόλις υποσχόμενος ότι θα σέβονταν την ζωή και την περιουσία των κατοίκων, απορρίφθηκε από τους Βυζαντινούς. Αμέσως ξεκίνησε ο κανονιοβολισμός.

Πολυάριθμοι φανατικοί μουσουλμάνοι μοναχοί (δερβίσιδες) και παπάδες του Ισλάμ, κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους στρατιώτες και με κηρύγματα τόνωναν την πολεμική ορμή τους.

Στην θάλασσα τα πλοία έκαναν την πρώτη τους επίθεση, πιθανόν στις 9 Απριλίου, χωρίς επιτυχία.

Στο διάστημα μεταξύ 6 με 11 Απριλίου ο Μωάμεθ πήρε μερικά στρατεύματα και κυρίευσε δύο φρούρια που υπήρχαν έξω από την πόλη, το Θεράπειο και Στουδίου, ενώ την ίδια περίοδο ο Μπαλτόγλου επιτέθηκε και κατέλαβε τα Πριγκιπόνησα.

Στις 12 κατέφθασε ο τουρκικός στόλος από την Καλλίπολη και αγκυροβόλησε στο Διπλοκιόνιο. Ήταν ο πρώτος πραγματικά αξιόμαχος στόλος που είχαν αποκτήσει οι Οθωμανοί. Την ίδια μέρα ξεκίνησε ο βομβαρδισμός με τα κανόνια, που συνεχίστηκε αδιάκοπα σε όλο το διάστημα της πολιορκίας.

Οι Βυζαντινοί δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα δικά τους κανόνια, που άλλωστε ήταν πολύ κατώτερα από τα τουρκικά, τα οποία είχαν τοποθετήσει πάνω στα τείχη, για να βάλλουν εναντίον των πολιορκητών, διότι γρήγορα διαπίστωσαν ότι κάθε βολή τους προκαλούσε ρωγμές στα ίδια τα τείχη. Ωστόσο η άμυνα τις πρώτες βδομάδες διεξάγονταν με επιτυχία.

Την νύχτα της 18ης Απριλίου οι Οθωμανοί επιτέθηκαν με αλαλαγμούς και τυμπανοκρουσίες στο Μεσοτείχιο. Καθώς το σημείο επιθέσεως ήταν στενό η αριθμητική υπεροχή των Τούρκων ήταν χωρίς νόημα, ενώ η ανώτερη θωράκισις των βυζαντινών, όπως και η ηγετική ικανότητα του Τζουστινιάνι, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην νικηφόρα απόκρουσι της επιθέσεως. Μετά από τέσσερις ώρες οι Οθωμανοί υποχώρησαν έχοντας 200 νεκρούς ενώ οι υπερασπιστές κανέναν.

Στις 20 Απριλίου σημειώθηκε ένα αναπάντεχα ευχάριστο γεγονός για τους πολιορκημένους. Τρία γενουατικά πλοία και ένα βυζαντινό, μετά από νικηφόρα σύγκρουση με αριθμητικά υπέρτερο τουρκικό στόλο, ήλθαν να ενισχύσουν τους Βυζαντινούς. Ο σουλτάνος είχε τόσο αναστατωθεί από την ναυμαχία αυτή που προχώρησε έφιππος στην θάλασσα. Το γεγονός αυτό ήταν ιδιαίτερα ενθαρρυντικό για την ψυχολογία των πολιορκημένων, οι οποίοι πίστευαν ότι η ευνοϊκή έκβασις της πολιορκίας ήταν πλέον ορατή.

Στις 22 Απριλίου, ο στόλος των Τούρκων ύστερα από επιχείρησι της προηγουμένης νύχτας, κατάφερε να διεισδύσει εντός του Κεράτιου κόλπου. Για τον σκοπό είχε κατασκευαστεί στην κοιλάδα μεταξύ των λόγγων, ένα είδος ξύλινης εξέδρας, επάνω από την οποία σύρθηκαν- με τη βοήθεια πλήθους ανθρώπων που ήταν στη διάθεση του Μωάμεθ Β΄- τα οθωμανικά πλοία, που είχαν τοποθετηθεί πάνω σε τροχούς. Για να μη γίνει αντιληπτό το εγχείρημα, τα κανόνια βομβάρδιζαν ακατάπαυστα το χερσαίο τείχος. Ο στόλος των Βυζαντινών και των Ιταλών συμμάχων τους, που στάθμευε εντός του Κεράτιου κόλπου, βρέθηκε ανάμεσα σε δύο πυρά και η κατάσταση της πόλεως έγινε κρίσιμη. Τότε οργανώθηκε σχέδιο για να πυρποληθεί ο Τουρκικός στόλος με υγρό πυρ (λόγω της άκρας μυστικότητάς του, αγνοούμε σήμερα την ακριβή σύστασί του) την επόμενη νύχτα, όμως το σχέδιο προδόθηκε και έτσι δεν πραγματοποιήθηκε. Επί πλέον, η άμυνα της πόλεως εξασθενούσε, καθώς έπρεπε να τοποθετηθούν δυνάμεις στο τείχος του Κερατίου που ως τότε δεν είχε ανάγκη από ιδιαίτερη περιφρούρηση.

Στο μεταξύ στη βυζαντινή πρωτεύουσα είχε γίνει ιδιαίτερα αισθητή η έλλειψις τροφίμων. Οι πολεμιστές είχαν αρχίζει να κουράζονται με τις αλλεπάλληλες εχθρικές επιθέσεις. Επίσης Βενετοί και Γενουάτες διαπληκτίζονταν κατηγορώντας οι πρώτοι τους δεύτερους για συνεργασία με τον εχθρό. Υπήρχαν φήμες ότι οι Γενουάτες του Γαλατά, ο οποίος έμεινε ανέγγιχτος από τους Τούρκους σε όλο το διάστημα της πολιορκίας, βοηθούσαν τον σουλτάνο. Επίσης πολλοί Βυζαντινοί αλλά και ξένοι συμβούλευαν τον Αυτοκράτορα να διαφύγει, όμως ο Κωνσταντίνος με θάρρος και αξιοπρέπεια απέρριπτε την ταπεινωτική αυτή λύσι.

Στις 21 Μαΐου, ο σουλτάνος έστειλε πρέσβη στην Κωνσταντινούπολη. Ζητούσε την παράδοσι της Πόλεως με την υπόσχεσι να επιτρέψει στον Αυτοκράτορα και σε όσους το επιθυμούσαν να φύγουν με τα υπάρχοντά τους. Επίσης, θα αναγνώριζε τον Κωνσταντίνο ως ηγεμόνα της Πελοποννήσου. Τέλος, εγγυόταν για την ασφάλεια του πληθυσμού που θα παρέμενε στην πόλι. Οι αντιπροτάσεις του Κωνσταντίνου διαπνέονταν από πνεύμα αξιοπρέπειας και αποφασιστικότητας. Δέχονταν να πληρώσει υψηλότερους φόρους υποτέλειας (όπως απαιτούν σήμερα «αυτοί» της Ευρώπης) και να παραμείνουν στα χέρια των Τούρκων όλα τα κάστρα και τα εδάφη που είχαν στο μεταξύ κατακτήσει. Για την Κωνσταντινούπολη όμως δήλωσε:

    «Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοὶ δοῦναι οὔτ' ἐμὸν ἐστίν οὔτ' ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως άποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν.»    

(Το να σου παραδώσω όμως την πόλιν ούτε σ' εμένα επαφίεται ούτε εις άλλον από τους κατοίκους της, διότι με κοινή απόφασιν οι πάντες θα αποθάνωμεν αυτοπροαιρέτως και δεν θα υπολογίσωμεν την ζωή μας.)

    Η τελική επίθεσις.

Ύστερα από την αποτυχημένη προσέγγισι, ο Μωάμεθ Β' κάλεσε πολεμικό συμβούλιο και κατόπιν έβγαλε λόγο προς τους στρατιώτες του, ζητώντας του θάρρος και σταθερότητα. Τόνισε ότι υπάρχουν τρεις προϋποθέσεις για έναν επιτυχή πόλεμο: η επιθυμία (για τη νίκη), η ντροπή (για την ήττα) και η υπακοή στους ηγέτες. Επίσης δήλωσε με όρκο πως ο ίδιος ήθελε μόνο τα τείχη και τα οικοδομήματα της πόλεως και πως αφήνει στο στρατό του όλα τα άλλα. Υπογράμμισε πως υπάρχουν θησαυροί μέσα στα κτήρια και κυρίως στις εκκλησίες και πως θα επωφεληθούν από τον εξανδραποδισμό των κατοίκων, ανάμεσά τους υπήρχαν πολλές νέες γυναίκες. Τέλος διέταξε νηστεία και προσευχή. Η επίθεσις ορίστηκε για την νύχτα της 29ης Μαΐου.

Στις 28 Μαΐου συντελέστηκε μεγάλη ακολουθία στην Αγία Σοφία, η τελευταία χριστιανική ακολουθία που πραγματοποιήθηκε στην περίφημη εκκλησία της Πόλεως, την οποία παρακολούθησε πλήθος αξιωματούχων και πιστών. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ' σε λόγο προς τον Λαό του, όπως τον διασώζει ο Σφραντζής, τον προέτρεψε να αντισταθεί γενναία, λέγοντας ότι οι Τούρκοι «υποστηρίζονται από όπλα, ιππικό, πυροβολικό και την αριθμητική τους υπεροχή, εμείς όμως στηριζόμεθα πρώτα στον Θεό και Σωτήρα μας και κατόπιν στα χέρια μας και στην δύναμί μας που μας έχει χαρίσει ο ίδιος ο Θεός». Ο Κωνσταντίνος ολοκλήρωσε την ομιλία του ως εξής:

    ...Γνωρίσατε λοιπόν τούτο: Εάν ειλικρινά υπακούσετε ό,τι σας διέταξα, ελπίζω ότι, με τη βοήθεια του Θεού, θα αποφύγουμε τη δίκαιη τιμωρία Του, που κρέμεται επάνω μας.    

    Την Τρίτη το βράδυ, 29 Μαΐου, μεταξύ 01.00 και 02.00, εκδηλώθηκε γενική τουρκική επίθεση. Μόλις δόθηκε το σύνθημα η Πόλις υπέστη συνδυασμένη επίθεσι από τρεις πλευρές συγχρόνως. Οι Βυζαντινοί κατάφεραν να αποκόψουν τις υπόγειες σήραγγες απ' όπου οι Τούρκοι προσπάθησαν να περάσουν κάτω από τα τείχη. Παρόλο που στις επιθέσεις ήταν περισσότεροι αριθμητικά, οι Βυζαντινοί τους απώθησαν αρκετές φορές προκαλώντας τους τρομερές απώλειες. Οι δύο πρώτες επιθέσεις αποκρούστηκαν. Όμως ο Μωάμεθ Β' οργάνωσε πολύ προσεκτικά την τρίτη και τελευταία επίθεση. Με ιδιαίτερη επιμονή οι Τούρκοι επιτέθηκαν κατά του μέρους των τειχών το οποίο ήταν κοντά στην πύλη του Αγίου Ρωμανού (Πέμπτον), όπου πολεμούσε και ο ίδιος ο Αυτοκράτωρ. Ένας από τους κύριους υπερασπιστές της πόλης, ο Γενουάτης Ιουστινιάνι, τραυματίστηκε σοβαρά και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα. Αυτή η απώλεια υπήρξε ανεπανόρθωτη για τους Βυζαντινούς. Στα τείχη δημιουργούνταν συνεχώς ρήγματα και ο Αυτοκράτορας, πολεμώντας ως απλός στρατιώτης, έπεσε στην μάχη. Δεν υπάρχουν ακριβείς πληροφορίες για τον θάνατο του και για τον λόγο αυτό ο θάνατός του έγινε γρήγορα θέμα ενός θρύλου που έχει συσκοτίσει την ιστορική πραγματικότητα. Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοσι, οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να σπάσουν τη γραμμή άμυνας των τειχών, παρά μόνο όταν από εσωτερική προδοσία μπήκαν από την Κερκόπορτα και περικύκλωσαν τους αμυνομένους.

    Λεηλασίες 

Η πολιορκία κράτησε περίπου 3 μήνες και, τελικά, ο σημαντικά ισχυρότερος Μωάμεθ κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη την Τρίτη 29 Μαΐου 1453 «αποφράς ημέρα».

   Μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου οι Τούρκοι όρμησαν μέσα στην Πόλι, αρχίζοντας μαζικές λεηλασίες. Ένα μεγάλο πλήθος πολιτών κατέφυγε στην Αγία Σοφία, ελπίζοντας να βρει εκεί ασφάλεια. Αλλά οι Τούρκοι διέρρηξαν την κεντρική πύλη και όρμησαν μέσα στην εκκλησία όπου έσφαξαν το πλήθος. Την ημέρα της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, ή πιθανόν την επόμενη, ο Σουλτάνος εισήλθε επίσημα στην Πόλι και πήγε στην Αγία Σοφία, όπου και προσευχήθηκε. Κατόπιν ο Πορθητής εγκαταστάθηκε στα αυτοκρατορικά ανάκτορα των Βλαχερνών.

Όπως παραδίδει ο Σφραντζής, δόθηκε διαταγή για τριήμερη λεηλασία της Πόλεως. Ο σουλτάνος επιφύλαξε για τον εαυτό του τα οικοδομήματα και τα τείχη της Πόλεως, αφήνοντας τα υπόλοιπα αγαθά, τους αιχμαλώτους και τα λάφυρα στη διάθεσι των στρατευμάτων. Ο άμαχος πληθυσμός της Κωνσταντινουπόλεως θανατωνόταν χωρίς διάκρισι. Οι εκκλησίες με επικεφαλής την Αγία Σοφία, καθώς και τα μοναστήρια με όλο τους τον πλούτο λεηλατήθηκαν και βεβηλώθηκαν, ενώ οι ιδιωτικές περιουσίες έγιναν αντικείμενο αρπαγής και λαφυραγωγίας. Κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών χάθηκαν αναρίθμητοι πολιτιστικοί θησαυροί. Πολύτιμα βιβλία κάηκαν, κομματιάστηκαν ή πουλήθηκαν σε εξευτελιστικές τιμές. Ο ιστορικός Κριτόβουλος, που ανήκε στο οθωμανικό στρατόπεδο, αναφέρει ότι δεν υπήρξε στοιχειώδης οίκτος κατά τις λεηλασίες και η Πόλις ερημώθηκε ολοσχερώς.[42]

     Επακόλουθα της Αλώσεως. 

Η Ορθόδοξη Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπαψε πια να υφίσταται και στην θέσι της ιδρύθηκε και αναπτύχθηκε η Μωαμεθανική Οθωμανική Αυτοκρατορία, της οποίας η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε από την Αδριανούπολι στην Κωνσταντινούπολι, που ονομάστηκε από τους Τούρκους Ισταμπούλ (από τη φράσι «εις την πόλιν») και παρέμεινε έδρα του κράτους ως την οριστική κατάλυσί του το 1922.

Το 1456 ο Μωάμεθ Β' απέσπασε από τους Φράγκους την Αθήνα και λίγο αργότερα υπέταξε όλες τις ελληνικές περιοχές, όπως και την Πελοπόννησο. Ο Παρθενών, που τότε ήταν εκκλησία της Θεοτόκου, μετετράπη με διαταγή του ίδιου σε τζαμί.

Το 1461, η Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας περιήλθε στην εξουσία των Οθωμανών. Την ίδια χρονιά καταλήφθηκαν και τα τελευταία υπολείμματα του Δεσποτάτου της Ηπείρου.

Η πτώσις της Κωνσταντινουπόλεως σηματοδότησε την έναρξιν της Τουρκοκρατίας στην Ελλάδα Μας, στην Πατρίδα Ημών των Ελλήνων !!!
Σημείωσις :
Ο κύριος όγκος των ιστορικών σημειώσεων ελήφθη από την διαδικτυακή εγκυκλοπαιδεία «Βικιπαίδεια».

© Copyright Δ. Μαλασπίνας.

Ἐπιτρέπεται ἢ καὶ «ἐπιβάλλεται» ἡ περιορισμένη ἀντιγραφὴ

        καὶ χρῆσις τῶν ἄρθρων τῆς παρούσης ἱστοσελίδος,

ὑπὸ τὴν ῥητὴν Ὑποχρέωσιν τοῦ ἐνεργοῦντος νὰ ἀναφέρῃ τὸν Συγγραφέα,

      ὡς καὶ τὴν πηγὴν προελεύσεως, ὡς ὁ νόμος ὁρίζει.

Λόγος Προέδρου Kennedy.

 Λόγος του Προέδρου Αμερικής John F. Kennedy.

Βρισκόμαστε παγκοσμίως αντιμέτωποι σε μια μονολιθική και αδίστακτη συνομωσία.

John F. Kennedy: 29.5.1917 – 22.11.1963 Δολοφονείται. 
 Εκλέγεται 35ος Πρόεδρος Αμερικής τον Νοέμβριος του 1960.

O Κένεντι είχε Ιρλανδική Καταγωγή και ήταν ο πρώτος Καθολικός Πρόεδρος 

των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής (Η.Π.Α.)

Video:  Ο Κένεντι μιλά για τους Ιλουμινάτι
http://www.youtube.com/watch?v=LKGbsj5KP-A
 Απομαγνητοφώνησις: 

0.29   Κυρίες και Κύριοι,

Σε μια Ελεύθερη και Ανοικτή Κοινωνία, η ίδια η λέξη «μυστικότητα» απωθεί. Και είμαστε, ως Λαός, εγγενώς και ιστορικά, αντίθετοι προς τις μυστικές εταιρείες, τους μυστικούς όρκους και τις μυστικές διεργασίες.

Αποφασίσαμε εδώ και καιρό ότι οι κίνδυνοι της υπερβολικής και αδικαιολόγητης αποκρύψεως σημαντικών γεγονότων κατά πολύ υπερβαίνουν τους κινδύνους που προτάσσονται γι’ αυτή την απόκρυψη. Ακόμα και σήμερα υπάρχει μικρή αξία στην  εναντίωση στους κινδύνους μιας κλειστής κοινωνίας μέσω της μειώσεως των αυθαιρέτων περιορισμών της.

1.08  Ακόμα και σήμερα, υπάρχει μικρή αξία στη διασφάλιση επιβιώσεως του Έθνους μας, αν οι παραδόσεις μας (της Ελευθερίας) δεν επιβιώσουν μαζί με αυτό. Και υπάρχει πολύ μεγάλος κίνδυνος μια αναγγελία για αύξηση των μέτρων ασφαλείας να χρησιμοποιηθεί από εκείνους που θα ήθελαν να επωφεληθούν από μια τέτοια κατάσταση, ώστε αυτά να φτάσουν μέχρι τα όρια της κρατικής λογοκρισίας και αποκρύψεως. Δεν σκοπεύω να επιτρέψω αυτό – στο μέτρο που ετούτο θα μου είναι δυνατό.

1.37  Και κανένα μέλος της Κυβερνήσεώς μου, είτε υψηλά είτε χαμηλά ιστάμενο, είτε πολιτικό είτε στρατιωτικό δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει τα σημερινά μου λόγια ως μια δικαιολογία για να λογοκρίνει ειδήσεις, να απαγορεύσει αντίθετες φωνές, να καλύψει λάθη ή να αποκρύψει από τον Τύπο και το κοινό τα γεγονότα που έχουν το δικαίωμα να γνωρίζουν.

1.58  Γιατί Βρισκόμαστε παγκοσμίως αντιμέτωποι σε μια μονολιθική και αδίστακτη συνομωσία η οποία χρησιμοποιεί κυρίως μυστικά τεχνάσματα για να διευρύνει την σφαίρα επιρροής της, εξαπλώνεται μέσω μυστικών συνεργατών, μάλλον παρά απροκάλυπτα, ανατρέπει καθεστώτα, μάλλον παρά προωθεί ψηφοφορίες, εκφοβίζει, μάλλον παρά τιμά το δικαίωμα ελευθέρας επιλογής, χρησιμοποιεί αντάρτες την νύκτα, παρά στρατιώτες την ημέρα.

    Είναι ένα σύστημα που έχει στρατολογήσει μεγάλους υλικούς και ανθρώπινους πόρους  για να δομήσει έναν συνεκτικό και αποδοτικό μηχανισμό που συνδυάζει στρατιωτικές, διπλωματικές, κατασκοπευτικές, οικονομικές, επιστημονικές και πολιτικές ενέργειες.

2.49  Οι διεργασίες του συστήματος αυτού κρατιούνται εσκεμμένα μυστικές. Τα λάθη του συγκαλύπτονται και αποκρύπτονται. Οι αντίθετες φωνές αναγκάζονται να σωπάσουν. Κανένα έξοδο δεν κρίνεται υπερβολικά μεγάλο αν χρησιμεύει στους σκοπούς του, καμιά υπόνοια δεν δημοσιεύεται, κανένα μυστικό δεν αποκαλύπτεται.

3.07  Κανένας Πρόεδρος δεν θα έπρεπε να φοβάται την δημόσια έκθεση του προγράμματός του. Γιατί από μια τέτοια εξέταση πηγάζει η κατανόηση και από την κατανόηση η στήριξη του προγράμματος ή η εναντίωση σ’ αυτό – και είναι και τα δύο τούτα απαραίτητα.

3.20  Δεν ζητώ από τις εφημερίδες σας να υποστηρίξουν την Κυβέρνηση, αλλά ζητώ την βοήθειά σας στο σημαντικότατο έργο της πληροφόρησης του αμερικανικού Λαού και του καλέσματός του σε επιφυλακή. Γιατί έχω πλήρη εμπιστοσύνη στην ανταπόκριση και στην αφιέρωση των πολιτών μας, όταν αυτοί είναι πράγματι πληροφορημένοι.

3.45  Όχι μόνον δεν θα ζητούσα την αποφυγή της εναντίωσης των αναγνωστών σας προς την κυβέρνηση, αλλά θα την επιδοκίμαζα. Αυτή η κυβέρνηση σκοπεύει να είναι ειλικρινής σχετικά με τα λάθη της γιατί, όπως είπε κάποτε ένας σοφός, το λάθος μετατρέπεται σε σφάλμα μονάχα όταν αρνείσαι να το διορθώσεις.

4.00 Σκοπεύουμε να δεχθούμε την πλήρη ευθύνη για τα λάθη μας και περιμένουμε από σας να μας τα δείξετε όταν διαφεύγουν της προσοχής μας. χωρίς αντιπαράθεση και χωρίς κριτική καμιά κυβέρνηση και καμιά χώρα δεν μπορεί να πετύχει. Και καμιά δημοκρατία δεν μπορεί να επιβιώσει.

4.15  Είναι γι’ αυτό που ο Αθηναίος νομοθέτης Σόλων όρισε έγκλημα το να ξεγλιστρά οποιοσδήποτε πολίτης από την δημόσια αντιπαράθεση με τους διαφωνούντες προς αυτόν. Κι’ είναι γι’ αυτό που ο Τύπος μας χαίρει της πρώτης τροπολογίας του Συντάγματος. Είναι η μόνη επιχείρηση στην Αμερική που έχει τεθεί υπό την προστασία του ίδιου του Συντάγματος, όχι απλά για να διασκεδάζει και να ευφραίνει, όχι για να μικρολογεί και συνθηματολογεί, όχι για να προσφέρει στο κοινό ό,τι εκείνο θέλει, αλλά για να πληροφορεί, να ευαισθητοποιεί και να αφυπνίζει, για να διατυπώνει τους κινδύνους και τις ευκαιρίες, να υποδεικνύει τις κρίσεις και τις επιλογές, για να καθοδηγεί, να διαμορφώνει, να διδάσκει και κάποτε ακόμη να οργίζει την κοινή γνώμη.

5.00  Αυτό σημαίνει μεγαλύτερη κάλυψη ανάλυση των διεθνών ειδήσεων – γιατί δεν είναι αυτές πιά μακρινές και ξένες αλλά κοντινές και τοπικές. Σημαίνει έμφαση στην κατανόηση των ειδήσεων, καθώς και της διαδόσεώς των. Και τελικά σημαίνει ότι η Κυβέρνηση σε όλα τα κλιμάκια πρέπει να ανταποκριθεί στη δική της υποχρέωση να σας παρέχει την πιο πλήρη πληροφόρηση – εκτός μόνο των περιπτώσεων που κάτι τέτοιο θα ήταν πραγματικά αντίθετο στην εθνική ασφάλεια.

5.31  Κι’ είναι γι’ αυτό λοιπόν που προσβλέπουμε στον Τύπο –τον καταγραφέα των πράξεων του Ανθρώπου, τον φύλακα της συνειδήσεώς του, τον κομιστή των ειδήσεών του– για να μας υποστηρίξει και να μας ενισχύσει, ώστε ο Άνθρωπος να μπορεί να είναι εκείνο για το οποίον γεννήθηκε για να είναι – Ελεύθερος και Ανεξάρτητος.

© Copyright Ἱστολογίου Οἰκονομία καὶ Πολιτεία.
Δὲν ἐπιτρέπεται οὔτε κἂν ἡ περιορισμένη ἀντιγραφὴ
καὶ χρῆσις τῶν ἄρθρων τοῦ ἱστολογίου αὐτοῦ, παρὰ μόνον
διὰ ἰδιωτικὴν - ἀτομικὴν χρῆσιν, ὑπὸ τὴν ῥητὴν Ὑποχρέωσιν καὶ πάλιν
τοῦ ἐνεργοῦντος, νὰ ἀναφέρῃ τὸν Συγγραφέα,
καθώς καὶ τὴν πηγὴν προελεύσεως, ὡς ὁ νόμος ὁρίζει.
Φυσικὰ ἐννοεῖται πὼς εἶναι Καλὸν νὰ κοινοποιοῦνται τὰ ἄρθρα,
ἐὰν φυσικὰ συμφωνῆτε καὶ θέλετε!
Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω...!!!