Προδοσία Ἑλλάδος.

     Εὐχὲς πρὸς τοὺς Ἕλληνας,
ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Μόσχας καὶ πασῶν τῶν Ῥωσσιῶν Κύριλλον,
κατὰ τὴν παγκοσμίαν ἑορτὴν νεολαίας εἰς Ῥωσσίαν,
ἡμέραν τῶν γεννεθλίων αὐτοῦ, 20η Νοεμβρίου.

--Ἕκαστος Ὀρθόδοξος {κατὰ Χριστόν}, ποὺ γνωρίζει τὴν Ἱστορίαν, ἀντιμετωπίζει μὲ θλῖψιν τὰ γεγονότα τῆς Ἑλλάδος, καθὼς ἡ Ἑλλὰς εἶναι Ὀρθόδοξος Χώρα καὶ ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ Κόσμον, ἀπὸ τὴν Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορίαν, ἐλάβομεν τὴν Πίστιν μας.

   Ἀκριβῶς εἰς τὴν Ἑλλάδα εὑρίσκεται τὸ Ἅγιον Ὄρος· μία "μοναστικὴ δημοκρατία" μὲ αὐστηροὺς μοναστικοὺς κανόνες!

Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει ὅτι, πρῶτα ἀπ’ ὅλα, πρόκειται γιὰ Προδοσία ἐκ μέρους τῶν "πολιτικῶν ἐλίτ", ἔναντι ἐκείνων τῶν παραδόσεων, ἐκείνου τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τοῦ παραδοσιακοῦ προσανατολισμοῦ, ποὺ διαδραμάτισαν καθοριστικὸ ρόλο εἰς τὴν διαμόρφωσιν τοῦ {νέου} ἑλληνικοῦ Ἔθνους καὶ τῆς ἑλληνικῆς κουλτούρας.

                       Ἁπλὰ συνέβη ΠΡΟΔΟΣΙΑ!

   Ἴσως, ἐὰν εἶχε ἀναλάβει τὴν ἐξουσίαν κάποιο ἄλλο κόμμα, αὐτὸ δὲν θὰ εἶχε συμβῆ. Καὶ τώρα μποροῦμε νὰ ποῦμε μετὰ βεβαιότητος, ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἀπώλεσε τὴν κυριαρχίαν της!

Καὶ ἐὰν ἔχασε τὴν κυριαρχία της … ἐὰν οἱ δυνάμεις ποὺ ἐπωφελήθησαν ἀπὸ τὴν ἀπώλειαν αὐτῆς τῆς κυριαρχίας δὲν ὑποστηρίζουν τὴν θρησκευτικὴ καὶ πνευματικὴ ἐπιλογή, ποὺ ἔκανε ὁ ἑλληνικὸς λαός, τότε δημιουργεῖται ἐσωτερικὴ σύγκρουσις. Μία σύγκρουσις ποὺ δὲν θὰ ἐνισχύσῃ καθόλου τὴν ἑλληνικὴ Κοινωνία!

    Δι’ αὐτὸ παρακολουθοῦμε μὲ ἀνησυχία τὰ γεγονότα εἰς τὸν ἑλληνικὸ Κόσμον. Αὐτοὶ εἶναι οἱ ἀδελφοί μας ἐκ Πίστεως!

Σὲ τελικὴ ἀνάλυσιν, ἀπὸ τὸν Βυζαντινισμὸ ἐλάβομεν τὴν Πίστιν μας!

    Ἀπὸ καρδίας εὔχομαι εἰς τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὶς ἀδελφές μας, τοὺς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς {ἐν Χριστῷ}, ποὺ κατανοοῦν ἀπολύτως τί συμβαίνει, νὰ παραμείνουν πιστοὶ εἰς τὴν Πίστιν καὶ εἰς τὶς πεποιθήσεις τους· καὶ διὰ νὰ παραμείνῃς πιστός, πρέπει νὰ εἶσαι ἐσωτερικῶς πνευματικὰ Ἰσχυρός· δι’ αὐτὸ καὶ τοὺς εὔχομαι τοιαύτην πνευματικὴν Δύναμιν!

Καὶ θὰ εἶναι πολύ, πολὺ λυπηρόν, ἐὰν ἡ Ἑλλάς, πολιτιστικὴ κληρονόμος τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ἀπολέσῃ τὴν πνευματική της ταυτότητα καὶ τὴν πνευματική της ἐλευθερίαν! 

Δημοκρατία - Πόλις - Πολιτική.

 Πολιτική, τὸ ἄθλημα τοῦ κατ’ ἀληθείαν βίου.

  Ἡ γένεσις τῆς πόλεως.

Χρῆστος Γιανναρᾶς.

Σύνθεσις, ἐπεξεργασία demal· μεταγραφὴ εἰς ἀπλὴν Καθαρεύουσαν. 4-17/8.2025

    Οἱ προηγηθεῖσες διατυπώσεις[1] ὑποδηλώνουν τὸ πῶς καὶ τὸ διατὶ οἱ Ἕλληνες ἐσημάδευσαν τὴν Ἱστορίαν καὶ μὲ μίαν δευτέραν καινοτομίαν (χρονικὴν ἔκπληξιν) ὀργανικὸν ἀποκύημα τῆς κοινωνιοκεντρικῆς γνωσιοθεωρίας τους: Γέννησαν  τὴν πόλιν, τὴν πολιτικὴν κοινωνίαν! [2]

    Ἡ ἑλληνικὴ πόλις δὲν ἦταν μία ποσοτικὴ ἢ ὀργανωτικὴ διοικητικὴ διαμόρφωσις τοῦ ἕως τότε τρόπου συνοικήσεως τῶν ἀνθρώπων. Ἦταν μιὰ ἀλλαγὴ εἰς τὸν στόχον (ἑπομένως καὶ εἰς τὸν τρόπον) τῆς συνοικήσεως: ἡ μετάβασις ἀπὸ τὴν στοχοθεσίαν νὰ κοινωνῆται ἡ χρεία (ἡ ποικιλότης τῶν βιοτικῶν ἀναγκῶν) εἰς τὴν στοχοθεσίαν νὰ πραγματώνεται ἡ ἀλήθεια -νὰ κατορθώνῃ ἡ συνύπαρξις-συμβίωσις τὸν τρόπον τῶν λογικῶν σχέσεων τῆς αἰωνίου συμπαντικῆς κοσμιότητος, τρόπον τῆς τοῦ παντὸς διοικήσεως, τὴν κατ’ ἀληθείαν ὕπαρξιν καὶ συνύπαρξιν.

    Ἡ πόλις γεννᾶται ὅταν εἰς μίαν συλλογικότητα ἐνδιαφέρει τοὺς πολλοὺς ἡ ἀλήθεια περισσότερον ἀπὸ τὴν χρησιμότητα, ὅταν γίνεται πρωτεύουσα ἀνάγκη ἡ ἐμπειρία ὡς γνῶσις τῆς ἀληθείας, ἡ ἔμπρακτος μετοχὴ εἰς τὸν τρόπον τῆς ἀληθείας, ἡ κοινωνικὴ πραγμάτωσις τῆς Ἀληθείας. Πρωτεύει ἡ μίμησις τοῦ τρόπου τῆς ὄντως ὑπάρξεως, τῆς ἁρμονίας καὶ κοσμιότητος τῶν κατὰ λόγον σχέσεων, πρωτεύει, ἀκόμα καὶ ἔναντι τοῦ βιοπορισμοῦ ἢ τῶν ἀνέσεων, τῆς ἀθανασίας ὁ ἔρως, τὸ ἀθανασίας ἐπιθυμεῖν.[3] Χάριν αὐτοῦ  τοῦ ἔρωτος δύναται μία συλλογικότης νὰ περάσῃ ἀπὸ τὴν πρωτογενῆ ἀνάγκην κοινωνίας τῆς χρείας εἰς τὴν ἐλευθέραν ἐπιδίωξιν κοινωνίας τοῦ ἀληθοῦς.

   Μιλᾶμε διὰ κοινωνίαν {<κοινωνῶ}, ἑπομένως διὰ κοινὸν τρόπον ἐπιδιώξεως, συλλογικὴν προσπάθειαν, ὁμότροπον ἄθλημα. Τὸν κοινὸν τρόπον συγκροτοῦν θεσμοί· οἱ θεσμοὶ ὑπηρετοῦν-ὀργανώνουν τὴν μετοχὴν ὅλων εἰς τὸ κοινὸν ζητούμενον: τὴν ὑπαρκτικὴν πραγμάτωσιν τῆς ἀληθείας. Τὸ ζητούμενον εἶναι τὸ ὄντως ἀγαθόν,  δι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἐπιδίωξίς του τιμή. Εἶναι τιμὴ νὰ εἶσαι πολίτης· νὰ μετέχῃς εἰς τὸ ἄθλημα βίου πολιτικοῦ, πραγματώσεως τῆς πόλεως· καὶ ἡ τιμὴ συνεπάγεται ὅτι κάθε πολίτης εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἄξιος νὰ διαχειρίζεται ὁποιαδήποτε εὐθύνη τῆς πολιτικῆς συνυπάρξεως: Οἱ σχέσεις εἰς τὴν πόλιν εἶναι ὁριζόντιες, σχέσεις συναθλήσεως – ὄχι κάθετες, σχέσεις ἄρχοντα καὶ ἀρχομένου, ἐντολέα καὶ ἐκτελεστοῦ τῆς ἐντολῆς. Τὸ κράτος, ἡ ἐξουσία, διαχειρίσεως τῶν κοινῶν ἀνήκει εἰς ὅλους τοὺς πολίτας, εἰς τὸν δῆμον· οἱ θεσμοὶ λειτουργίας τῆς πόλεως εἶναι θεσμοί-τρόποι δῆμο-κρατίας.

    Μία ἀπὸ τὶς συνέπειες τῆς δημοκρατίας εἶναι ὅτι οἱ πολῖται κληρώνονται· δὲν ἐκλέγονται εἰς τὶς εὐθῦνες-ἀξιώματα τοῦ κοινοῦ ἀθλήματος τῆς πόλεως -ἡ κλήρωσις δηλώνει (καὶ πραγματώνει) τὸ ἰσότιμον τῶν πολιτῶν· ἡ ἰσοτιμία θεμελιώνει, ὁμοῦ μὲ τὴν ἰσονομίαν καὶ τὴν ἰσηγορίαν, τὴν προτεραιότητα καὶ εἰς συλλογικὸν ἐπίπεδον τῆς ἀναζητήσεως τοῦ ἀληθοῦς καὶ ὄχι τῆς χρησιμότητας. Καὶ μίαν δευτέραν, ὁμοῦ μετὰ τῆς κληρώσεως, παραδειγματικὴ συνέπεια τῆς τιμῆς, ποὺ ἀποδίδει εἰς τὸν πολίτην ἡ δημοκρατία, εἶναι τὸ ἀδιανόητον τῆς ἐπιβολῆς σωματικῆς ποινῆς εἰς τοὺς μετόχους τοῦ πολιτικοῦ ἀθλήματος.

Ὅλες τὶς ὀργανωμένες συλλογικότητες εἰς τὸν ἐξωτερικὸν ἱστορικὸν περίγυρον τῆς ἀρχαιοελληνικῆς πόλεως ἐπιβάλλουν σωματικὲς τιμωρίες εἰς  τοὺς παραβάτας τῶν νόμων: μαστιγώσεις, φραγγελώσεις, ῥινοτμήσεις, τύφλωσιν καὶ ἄλλους ἀκρωτηριασμούς, βιαιοπραγίες, βασανισμούς.

    Μόνον εἰς τὴν δημοκρατικὴν πόλιν τῶν Ἑλλήνων εἶναι ἀδιανόητον νὰ θιγῇ, νὰ κακοποιηθῇ διὰ τιμωρίαν, τὸ σῶμα τοῦ πολίτου. Εἶναι ἱερὸν τὸ σῶμα, ἐπειδὴ μὲ αὐτὸ πραγματώνεται τὸ ἄθλημα τῆς μετοχῆς εἰς τὴν ἀλήθειαν –δὲν κατοχυρώνουν τὴν σωματικὴν ἀκεραιότητα νομικὲς συμβάσεις «ἀτομικῶν δικαιωμάτων» ἀλλὰ τὸ γεγονὸς τῆς σωματικῆς μετοχῆς εἰς τὴν λογικότητα τῶν σχέσεων, εἰς τὸν λόγον-τρόπον τῆς ἀληθείας. Οὔτε δήμιος ὑπάρχει εἰς τὴν πολιτικὴν δημοκρατίαν τῶν Ἑλλήνων. Ὁ Σωκράτης καταδικάζεται ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν τοῦ δήμου εἰς θάνατον (διότι καὶ ἡ δημοκρατία δὲν εἶναι ἀλάθητος), ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει δήμιος νὰ ἐκτελέσῃ τὴν ποινήν, πρέπει ἢ ὁ ἴδιος ὁ Σωκράτης μόνος του νὰ πίῃ τὸ κώνειον ἢ νὰ φύγῃ ἀπὸ τὴν πόλιν, νὰ ἐγκαταλείψῃ τὸ κοινὸν ἄθλημα. Εἰς τὴν συνείδησιν τῶν πολιτῶν ὁ ἀποκλεισμὸς ἀπὸ τὴν πολιτικὴν κοινωνίαν ἀντιστοιχεῖ μὲ θάνατον, ἀφοῦ στερεῖ τὴν δυνατότητα μετοχῆς εἰς τὸν κατ’ ἀληθείαν βίον· εἰς τὴν ἐμπειρίαν τοῦ λόγου-τρόπου τῆς ἀθανασίας!

    Οὕτως ἡ δημοκρατία, ὁ πολιτικὸς βίος, ἡ μετοχὴ εἰς τὸ ἄθλημα τῆς πόλεως, ἀναδεικνύεται εἰς μέτρον τῆς προόδου τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ἀπομακρύνσεώς του ἀπὸ τὸν πρωτογονισμόν, τὴν βαρβαρότητα. Ἐὰν ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι ἁπλῶς προϊὸν ἱκανότητος τοῦ ἀτομικοῦ νοός (facultas rationis), ἀλλὰ τρόπος-κατόρθωμα ὑπαρκτικῆς αὐθυπερβάσεως, ἐλευθερίας ἀπὸ τὶς ἐνστικτώδεις ἐνορμήσεις, τὸν πρωτογωνισμὸ τοῦ ἀτομοκεντρισμοῦ, τὴν ἰδιοτέλεια, τότε, πραγματικά, ἡ πόλις, ἡ δημοκρατία, ταυτίζεται μὲ τὴν ἔξοδον ἀπὸ τὸ στάδιον τῆς βαρβαρότητος· γίνεται πειστήριον καὶ μέτρον κατακτημένης ἀποστάσεως ἀπὸ τὴν βαρβαρότητα. Οὐδόλως τυχαία ἡ καλλιέργεια τοῦ ἀνθρώπου, ἡ Παιδεία (cultura) ὁρίστηκε εἰς τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν ὡς προϊὸν τῆς πόλεως: Πολιτισμός.

---

[1]   Οἱ ἐν λόγῳ διατυπώσεις ἀναφέρονται εἰς τὶς  ἑνότητες: 1. Ἡ γένεσις τῆς κριτικῆς σκέψεως.  2. Ὁ ἐμπειρισμὸς τῆς σχέσεως. 3. Κοινωνικὴ ἐπαλήθευσις τῆς γνώσεως.  4. Ἡ ἀλήθεια τρόπος τῆς ὑπάρξεως. {Σελ.21-31., εἰς τὸ βιβλίον τοῦ Καθηγητοῦ Φιλοσοφίας Χρήστου Γιαναρᾶ: Ἡ Εὐρώπη γεννήθηκε ἀπὸ τὸ «Σχίσμα». -2015}

[2] Ὡς πρώτην καινοτομίαν, οἱ Ἕλληνες εἰσήγαγον εἰς τὴν ἀνθρωπίνην ἱστορίαν τὴν κριτικὴν σκέψιν ὡς ὀντολογικὴν ἐκδοχὴν ἐπαληθεύσεως τῆς γνώσεως διὰ τὴν ἔρευναν τῆς ἀληθείας. Ἡ γνῶσις ἐπαληθεύεται διὰ τοῦ τρόπου καθ’ ὃν ὑπάρχει ἡ κατ’ ἀληθείαν ὕπαρξις· καὶ κατ’ ἀληθείαν (ἀναλλοίωτος, ἀμετάβλητος, ἄφθορος, ἀθάνατος) εἶναι ὁ τρόπος τῆς τοῦ παντὸς διοικήσεως: ὁ ξυνός (κοινός) λόγος τοῦ Ἡρακλείτου· λόγος ποὺ συγκροτεῖ τὴν συμπαντικὴ ἑνότητα τῶν ὄντων  –τρόπος σχέσεων κατὰ λόγον καὶ ἀνὰ τὸν λόγον/*, δηλαδὴ Ἁρμονίας, Εὐταξίας, Κάλλους. (Ε4,§2) Ἡράκλειτος γὰρ λέγει: «Τοῦ λόγου δ’ ἐόντος ξυνοῦ ζώουσιν οἱ πολλοὶ ὡς ἰδίαν ἔχουσι φρόνησιν … Ξυνὸς γὰρ ὁ κοινός (λόγος) … Διὸ δεῖ ἕπεσθαι τῷ ξυνῷ, τουτέστι τῷ κοινῷ.» -Ἀπόσπασμα, Frgm 2. Diels-Kranz τόμος Ι, 151, 1-4. {Τοῦτον δὴ τὸν κοινὸν λόγον καὶ θεῖον καὶ οὗ κατὰ μετοχὴν γινόμεθα λογικοί, κριτήριον ἀληθείας φησὶν ὁ Ἡράκλειτος· ὅθεν τὸ μὲν κοινῇ πᾶσι φαινόμενον, τοῦτ’ εἶναι πιστόν (τῷ κοινῷ γὰρ καὶ θείῳ λόγῳ λαμβάνεται), τὸ δέ τινι μόνῳ προσπῖπτον ἄπιστον ὑπάρχειν διὰ τὴν ἐναντίαν αἰτίαν … Ἡ φρόνησις δ’ ἔστιν οὐκ ἄλλο τι ἀλλ’ ἐξήγησις τοῦ τρόπου τῆς τοῦ παντὸς διοικήσεως. Διὸ καθ’ ὅ,τι ἂν αὐτοῦ τῆς μνήμης κοινωνήσωμεν, ἀληθεύομεν, ἃ δὲ ἂν ἰδιάσωμεν, ψευδόμεθα.} Diels-Kranz τόμος Ι, 148, 20-30, καὶ Σχεδίασμα Εἰσαγωγῆς στὴ Φιλοσοφία, §13 -Χρῆστος Γιανναρᾶς 2013. (Ε2, ὑπ.2) /demal/* «σχέσεις ἀνὰ τὸν λόγον» σημαίνει, σχέσεις κατὰ ἐξελικτικὴν ἀναλογίαν. {L.&.S.}

[3]  Πλάτων, Συμπόσιον 207a 1 καὶ 3-4. {Ὁ ἔρως ἀφεύκτως  εἶναι καὶ πόθος ἀθανασίας.}